Auschwitz II Birkenau
Odwiedzający Auschwitz II – drugą część obozu, położoną ok. 3 km od Auschwitz I, mogą zobaczyć pozostałości krematoriów, baraków i warunków, w jakich żyli więźniowie, a także wagon kolejowy i zachowane fragmenty torów, na których więźniów przywożono pociągami.
Nie można pozostać obojętnym wobec gruzów i pozostałości po zbrodniach, które tam się działy. W Birkenau znajdują się również ruiny komór gazowych i krematoriów, które służyły do masowych mordów więźniów.
Auschwitz II jest potwierdzeniem świadectwa obozu Auschwitz I. Nie można dopuścić do podobnych wydarzeń w przyszłości. To pokazuje ogromną skalę okrucieństwa. W październiku 1941 r. we wsi Brzezinka – 3 km od Oświęcimia rozpoczęto budowę obozu koncentracyjnego Auschwitz II (Birkenau). Na tym terenie wzniesiono około 300 różnych obiektów – koszar, wartowni, komór gazowych, krematoriów.
Obóz Auschwitz II był pierwotnie przeznaczony dla 100 000 osób. Auschwitz-Birkenau był jedynym nazistowskim obozem koncentracyjnym, w którym od marca 1943 r. więźniom tatuowano numery rejestracyjne – zwykle na lewym przedramieniu. Niemowlęta i małe dzieci tatuowano na lewym udzie. Sowieccy jeńcy wojenni mieli wytatuowane numery na piersiach.
Latem 1941 r. Himmler wyznaczył Auschwitz-Birkenau jako miejsce „ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej” (Endlösung). Realizacja tego zbrodniczego planu rozpoczęła się w tym obozie wiosną 1942 roku. Obóz Birkenau stał się miejscem największego masowego mordu w dziejach ludzkości, dokonanego na europejskich Żydach w ramach nazistowskiego planu całkowitej eksterminacji tego narodu. Naziści, bez względu na wiek, płeć, zawód, obywatelstwo, czy poglądy polityczne Żydów – skazywali ich na śmierć. Ci ludzie ginęli tylko dlatego, że byli Żydami.
Pierwsze masowe mordy gazowe zorganizowano w dwóch prowizorycznych komorach gazowych zainstalowanych w wiejskich chałupach. Po selekcjach od 1942 r., przeprowadzanych wśród Żydów na peronach kolejowych, do komór gazowych kierowano osoby przywiezione i uznane przez lekarzy SS za niezdolnych do pracy: chorych, starców, kobiety w ciąży i dzieci. Prawie 70-75% każdego transportu kierowano bezpośrednio na śmierć.
Osoby te nie zostały wpisane do ewidencji obozowej, tj. nie zostały oznaczone numerami i nie zostały zarejestrowane. Z tego powodu możliwe jest jedynie oszacowanie globalnej liczby ofiar.
Piece krematoryjne uruchomiono w okresie od marca do czerwca 1943 r. W wyniku tej rozbudowy liczba ofiar mordowanych i spalonych wzrosła do około 20 000 osób dziennie. Do 1943 r. zwłoki palono także na stosach i w wykopanych w tym celu dołach. Według byłego komendanta obozu R. Hossa 6-7 kg gazu Cyklon-B wystarczyło do zabicia 1500 osób.
Lokalizacja Muzeum Auschwitz
